یک رابطه ی مستقیم دو طرفه بین دیابت و بیماریهای پریودنتال وجود دارد: وجود هر یک از بیماریها در فرد می تواند منجر به ایجاد بیماری مقابل شود، و زمانیکه هر دو بیماری در فرد وجود داشته باشند، یکدیگر را تشدید می کنند، همچنین در صورتیکه یکی از این دو بیماری در فرد بهبود یابد بیماری مقابل نیز بهبود می باید.

مطالعات مرکز کنترل و پیشگیری بیماریها نشان می دهد  وجود این بیماریها در فرد همچنان بطور قابل ملاحظه ای منجر به از دست دادن دندانها می شوند.

محققین طی سالهای 1971 تا 2012 روی 37609 بزرگسال 25 ساله و بالاتر بررسی و مصاحبه انجام داده اند. در حالیکهع در ایالات متحده حدود نیمی از بزرگسالان از بیماریهای پریودنتال رنج می برند، شیوع بیماریهای پریودنتال در میان بزرگسالانی که دیابت دارند حتی از این رقم نیز بالاتر است.

دیابت می تواند منجر به تورم در افراد مبتلا به بیماریهای پریودنتال گردد. از طرفی بیماری که بیماری پریودنتال دارد عفونت و تورم دارد؛ در نتیجه کنترل glycolic در وی دشوار می شود.

از سال 1971 تا 2012 تعداد دندانهای از دست رفته در بزرگسالانی که مبتلا به دیابت بوده اند از 11.2 به 6.6 کاهش یافته است، در همان دوره تعداد دندانهای از دست رفته در افراد غیر دیابتی نیز از 9.4 به 3.4 کاهش یافته است. همچنین نرخ اقدامات عملی در افراد دیابتی از 38.6% در 1971 به 68.8% در 2012 و در افراد غیر دیابتی از 52.3% در 1971 به 86.6% در 2012 افزایش یافته است. بطور کلی، افرادی که دیابت دارند 1.5 برابر نسبت به سایر افراد در همان سن، حداقل 1 دندان از دست رفته دارند.

همچنین صرفنظر از ابتلا به دیابت، تعداد دندانهای از دست رفته رو به کاهش است، که این امر بدلیل پیشرفت تکنولوژی، و در نتیجه درمانهای بهتر، دسترسی بیشتر به دندانپزشکان، رعایت بهداشت دهان و دندان و نوشیدن آب فلورایده شده می باشد. همچنین در گذشته در صورتیکه فردی مشکل دندانی داشت دندانپزشکان دندان وی را می کشیدند. اما امروزه محصولات بیشتر دندانی و تکنولوژی های بیشتر دندانپزشکان را قادر به حفظ و درمان دندانها کرده است.

در واقع، دندانپزشکان ممکن است قبل از اینکه فرد متوجه بیماری خود باشد، از طریق معاینه ی دهان و دندان وی متوجه بیماری دیابت در وی شوند.

See more at: ://www.dentistrytoday.com/news